من و یک پنجره ای رو به حیاط ِ خانه
من و ایجاز به جا مانده در این میخانه
نم ِ باران که به رخســار شبـم می ریزد
سوز ِ اشکی که فرو رفته در این پیمانه
تن ِ هوشیار درختان که به شب می‌خوانند
وَزِش ِ ســـردی بـاد ِ سحــری بـر شــانه
غصه ی ریزِشِ برگی که فــرو می ریزد
و دِرختی که از آن جسته زمین یک دانه
همه دیدار رُخت باز به شب موکول است
کـــه شـــــراب ِ نگهــت برده دلِ دیوانه
افسانه_مهدویان
شماره ثبت: ۱۴۰۳۱۲۱۱-۰۳
ثبت در موسسه فرهنگی هنری فصل سپید زمستان.
