رفتن

آدمی برای رفتن همیشه دلایل زیادی دارد..

هزار بهانه، هزار نیاز، هزار رؤیا.

اما ماندن فقط یک دلیل می‌خواهد..

یک دست گرم، یک نگاه مطمئن،

یک لحظه که احساس کند وجودش دیده شده..

قلبش شنیده شده، و بودنش معنا دارد.

ماندن گاهی به یک تکیه‌گاه ساده بستگی دارد..

جایی که بتوان با خیال راحت

خستگی‌ها را زمین گذاشت..

ترس‌ها را پنهان نکرد، و دوباره از نو شروع کرد.

اما اگر این دلیل نباشد..

آدمی می‌رود؛ در سکوت، در هیاهو..

مهم نیست.. می‌رود تا شاید جایی دیگر..

دلیلی تازه پیدا کند، گوشه‌ای آرام از زندگی

که او را بفهمد، حضورش را بخواهد..

و خستگی‌هایش را بفهمد..

رفت‌و‌آمد آدم‌ها را شاید فقط یک چیز معنا کند..

تلاش برای پیدا کردن جایی که دل آرام بگیرد..

جایی که بودن مثل نفس کشیدن باشد

بی درد..

بی ترس..

بی تردید…

«مهدی انجم روز»

شماره ثبت: ۱۴۰۴۰۲۱۷-۰۱

ثبت در موسسه فرهنگی هنری فصل سپید زمستان.